Azərbaycanın əməkdar artisti, əfsanəvi “Bakılı oğlanlar” Şən və Hazırcavablar Klubunun məşhur siması, Rəssamlar İttifaqının, Fotoqraflar Birliyinin, Karikaturaçılar Cəmiyyətinin üzvü, yazıçı, aktyor, rejissor, bir sözlə, istedadlı insan Bəhram Bağırzadə sentyabrın 4-də özünün 44-cü ad gününü qeyd edir. O, bu münasibətlə Sputnik Azərbaycan-a müsahibə verib.
– Bəhram müəllim, sizinlə hər bir insan üçün ən qiymətli günlərdən biri olan ad gününüz ərəfəsində görüşmüşük. Özünüzü necə və neçə yaşda hiss edirsiz?
– İnanın, bu, mənim üçün adı günlərdən biridir. Həmin gün mən başqa günlərdə olduğu kimi səhər tezdən yuxudan dururam və ilk növbədə Allahıma şükr edirəm ki, bu gün yuxudan oyanmışam, nəfəs alıram və bu dünyanı görürəm. İkinci planda isə mən hər sentyabrın 4-ü bir dəstə güllə anamın yanına gedir, onu təbrik edir, əllərindən öpür və mənə həyat verdiyi üçün minnətdarlığımı bildirirəm.
Bundan sonra mənim ad günüm iş günü kimi davam edir. Son 25 ildir müstəqil işçi kimi çalışıram. İşləməyi sevirəm və daim Yaradana dua edirəm ki, mənə həmişə hərəkət etmək və işləmək üçün qüvvət versin. Son on ildə mən ad günlərimi məhz belə qeyd edirəm. 17 sentyabrda atamın dünyadan köçməsinin düz 10 ili tamam olur. Onun vəfatından sonra təmtəraqlı və dəbdəbəli tədbirlər keçirmək ürəyimdən gəlmir.
Düzünü desəm, atamın yoxluğunu çox hiss edirəm. Amma bütün bu illər ərzində elə bir günüm olmayıb ki, ona müraciət etməyim. Mən daim ona suallar verirəm, o da onları cavablandırır. Əgər lazımdırsa, məni dayandırır. Hər şeyi onunla razılaşdırıram. Elə bil, o, həmişə öz dəstəyi ilə yanımdadır.
– Bəs yubileyiniz?
– Əgər Allah imkan versə, yubileyimi qeyd edəcəm. Bu vaxt ərzində şəkilli kitab-albom çap etdirməyi düşünürəm. Orada görüşdüyüm, mənə dəstək verən, həyatda kömək edən hər bir şəxsiyyət – istedadlı jurnalist Aqşin Kazımzadədən başlamış Müslüm Maqomayevə qədər hər kəsdən bəhs edəcəyəm. Sizə deyim, mən çox xoşbəxt insanam ki, o cür adamlarla münasibətim olub.
Hələlik bu yaradıcılığa az vaxt ayırıram, günə iki-üç xatirəmi yazıram. Ümumiyyətlə, nəşriyyat sahəsində güclü boşluq var və istəyirəm onu dolduram. Xüsusilə də uşaq ədəbiyyatı və kitabları ilə bağlı. Misal üçün, mənim son kitabım “Bakı uşaqlar üçün” rus dilində, sonra isə Azərbaycan və ingilis dillərində çap olunub. İndi çox istəyirəm ki, uşaqlar üçün etika, estetika, muzeylərdə və teatrlarda davranış barədə yazım. Mən öz uşaqlığımda keçdiyim tərbiyə yolunu, həmin bilikləri indi də gələcək nəslə ötürmək istəyirəm. Ola bilsin, nə vaxtda Bəhram dayı televiziyada uşaqlar üçün veriliş açacaq və orada balacalarla münasibət quracaq (gülümsəyir – K.Ə.).
– Bildiyim qədər, siz daim hərəkətdəsiz. Bütün bu məşğuliyyətlərinizlə yanaşı, bir də kömək etmək və öyrətmək istəyirsiniz. Bəs özünüzə vaxt qalır?
– Təəssüf ki, indi və burada mən özüm üçün yaşaya bilmirəm. Mən indi burdayam, amma fikrim başqa yerdədir. Bu burulğanda ən dəhşətli olan odur ki, mən son illərdə özümü, öz şəxsi həyatımı, ən əsası isə sağlamlığımı unutmuşam. Yalnız indi başa düşürəm ki, belə olmaz, mən özümü yaddan çıxarmışam. İndi çox istəyirəm ki, heç olmasa bircə il təklikdə qalım, dağlara, meşəyə gedim, səssizliyə çəkilim. Hər dəfə də xatırlayıram ki, bu, mümkün deyil. Uşaqlar böyüyür, ömür bir yerdə dayanmır, vaxt azalır, pul qazanmaq lazımdır. Bizim zamanımızda halal yolla qazanmaq çox çətindir. Ona görə də mənim kimi insanlar üçün yaşamaq çətindir.
– Sizi müşahidə edərkən adam heç vaxt bunu düşünməzdi.
– Düşünürəm ki, adamlar mənim problemlərimi bilməməlidirlər. Təsəvvür edin, Azərbaycanın ən pozitiv adamı birdən-birə ağlamağa başlayır. O zaman sıravi vətəndaş nə etsin: Özünü güllələsin, yaxud, körpüyə çıxıb özünü atsın? Mənim kimi adamlar əksinə, depressiyada olanlara kömək etməlidir.
Bəzən mənə deyirlər ki, “Bəhram, bəsdir də, axı sən insanlara nə verirsən?” Deyirəm ki, insanlara sevinc bəxş edirəm. Bu, sadəcə mənim missiyamdır, həyat yolumdur. Bir neçə il əvvəl mən ŞHK-dan getmək, teatr və kinonu buraxmaq, biznesə başlamaq istəyirdim, hansı ki, mənim əlim yaxşı gətirir. Və inanın, mən biznesə getsəydim, bir ilə milyonçu olardım. Amma hazırda gördüyüm iş xoşuma gəlir. Bir sözlə, illər mənim sərvətimdir.
– Maraqlıdır, siz nə arzulayırsız?
– Xoşbəxt, enerjili, xeyirxah bir həyat yaşamaq istəyirəm. Əgər bu dünyanı dəyişməyə qadir olsaydım, ilk növbədə atamla görüşərdim, ona öz uğurlarım və qələbələrim haqqında danışardım. Əminəm ki, o, onsuz da bunları bilir.
– Deyirlər ki, gözləntilər həyatdakı sevinci azaldır. Bəs siz həyatınızda qeyri-adi, yeni və parlaq nəsə gözləyirsiz?
– Mən zəhmətkeşəm. Heç vaxt gözləmirəm, əksinə, əzələlərimi gərib məqsədimin arxasınca gedirəm. Həmişə demişəm və yeni də deyirəm: məqsəd heç nədir, hərəkət isə hər şeydir. Bu, o deməkdir ki, insan hərəkət edəndə gözləməkdən vaz keçir. Və nəhayət, qoy məni işlərim və layihələrim gözləsin. Mən gözləyən kişilər kateqoriyasından deyiləm…
Bilirsiz, burada iki yol var: Bir var sürətlə yolunda duran hər şeyi yıxaraq qələbə qazanan Napoleonun yolu, hansı ki, bu yol nəticələrlə doludur. Bir də var böyük sərkərdə Teymurləngin yolu – rəqibini, yaxud düşmənini yaxşıca öyrənirsən, bundan sonra hərəkətə keçib işğal edirsən. Mən sərkərdə Teymur kimi hərəkət edir, ancaq Napoleon kimi hücuma keçirəm. Həyata və insanlara münasibətimə gəlincə, burada mən Məhəmməd peyğəmbərin yolu ilə gedirəm.
